Krzywe karłowate drzewa pokrywały polanę wokół ruin pałacu, do których bezpośrednio przylegała fosa. W mule fosy dostrzec można było migające martwe oczy… oczy trupów, które pamiętają dawne czasy…czasy najświetniejsze dla Druidów, te zaś nastąpiły po świetności krasnoludów, które wykonały ten oto cud. Budowlę najpiękniejszą ze wszystkich, które ręce istot żywych wykonały. Tylko dwór Ewerisa dorównywał mu świetnością.
Dunadanowi łzy zalały srebrno szare oczy i osuwały się powoli póki nie zniknęły w gęstej rudozłotej brodzie. Oto dzieło jego ojca leży w gruzach po zdradzie i trwającej wieki wojnie. Teraz ujrzał wyważone drzwi, którymi to wyleciał Barrad podczas walki z Cieniem. Taką długą ma historię ten budynek. Pałac Gorth-Kasamal, (co oznacza w języku krasnoludów „Zbawienie Świata” a w języku ludzi, którzy mieszkali za doliną -,,Gorokana”-, co przetłumaczę na język nasz ,,Wejście do piekła”, chociaż dosłownie oznaczało ,,Kopalnie Moonkillera”).
Od czasu upadku Cienia pod samym pałacem nie można było usłyszeć już nic. Tylko wejścia do tej rozległej doliny pilnowała armia zaklętych przez Wojchelma nieumarłych Druidów, które miały odzyskać świadomość i podążyć ścieżką umarłych do bram pałacu Ewerisa. Jednak na razie pełniły funkcję armii Wojchelma w tej opuszczonej od dawna dolinie. Nadeszły niespokojne czasy, w których taka twierdza jest nieodzowna. Oto wspinał się po schodach, które kół jego brat Dunan. I minąwszy wyrwane wrota ujrzał sklepienie sali, nad którą pracował niegdyś jego ojciec. Teraz w wietrze, który przemykał niezliczonymi korytarzami słyszał zabawy krasnoludzkich dzieci i uderzeń młotów kowali ciężko pracujących całe dnie, dźwięki te ucichły natychmiast, gdy przestał nieść je wiatr. Przypomniał sobie jak wraz z kuzynem Katranem kuli niezliczone jaskinie. Przeszedł przez sale wejściową i wszedł do kulistej komnaty, w której drogi rozgałęziały się na trzydzieści dziewięć odnóg i tylko krasnoludy potrafiły spamiętać, dokąd każda z nich prowadzi. Dunadan wszedł w dwudziestą czwartą odnogę licząc od lewej strony i ruszył tak zwaną ścieżką króla. Była to wspaniale ozdobiona droga mająca wiele rozwidleń. Na rozstaju skręcił w trzeci tunel z prawej strony i przechodząc kilka metrów doszedł do ogromnych żelaznych wrót. Zanucił fragment pieśni przypominającej mu dawne czasy, po czym sięgnął do torby zarzuconej na plecach i wydobył pozłacany klucz, który umieścił w otworze i przekręcił. Drzwi wydały z siebie głuchy jęk jednak, gdy władca pchnął je, gładko się otworzyły. Nagły blask oślepił na chwilę Dunadana. Ogromna komora wypełniona była po brzegi złotem. Najznakomitsze dzieła rąk krasnoludzkich kowali spoczywały tutaj nietknięte gdyż żadne czary nie były w stanie sforsować tych drzwi tak jak i wielu innych pomieszczeń. Przeszedł spokojnym krokiem wzdłuż i niczego nie biorąc wyszedł z sali, gdyż jego serce nie pragnęło bogactw. Zamknął staranie drzwi, schował ostrożnie klucz, z powrotem do torby i nieśpiesznym krokiem przeszedł kolejne kilka metrów, po czym skręcił w lewo wchodząc do Sali biesiadnej. Setki poprzewracanych, połamanych i zbutwiałych stołów leżało w tym miejscu. Wyszedł stamtąd i powrócił na ścieżkę króla. Teraz przechodząc dobre pół kilometra korytarzem, który ciągle opadał w dół wszedł do przeogromnych sal połączonych ze sobą. Tysiące najwspanialszych kolumn. Miliony ozdób. Tutaj właśnie zaczynały się komnaty króla. Tutaj balował król i tutaj przyjmował gości, gdyż o jego tajemnym pokoju wiedziały nieliczne osoby. Teraz Dunadan posiadł wiedzę jak dostać się do tego pomieszczenia i tam właśnie zmierzał. Przeszedł koło tronu i odsunął szczątki wilgotnej kotary. Wymacał szczelinę w ścianie i wsunął tam swe krótkie palce. Usłyszał dźwięk otwieranego zamka, który swoje odleżał oczekując ponownego otwarcia. Naprał z całej siły i ściana powoli ustępowała. Gdy już otworzyły się zapalił pochodnię. Nie zdziwiły go dwa kościotrupy pod ścianą. Przeszedł nad nimi i szedł jeden dzień wąskimi korytarzami skręcając, co jakiś czas w odnogę niewiadomo, czemu akurat w tę. Szedł tak i szedł zatrzymując się na krótkie popasy. Król przebywał tę drogę o wiele szybciej, ale tuż przed odjazdem krasnoludów z tego miejsca trwało oblężenie i w ramach dodatkowego zabezpieczenia krótszy tunel został zniszczony.
Pod koniec drugiego dnia Dunadan doszedł w końcu na miejsce. Oparł dłonie o ścianę i wymruczał tajemne zaklęcia, a gdy skończył drzwi same otworzyły się do środka. Te wszystkie zabezpieczenia były pomysłem jego brata Dunana, który kochał nad życie swego króla, a zarazem ojca. Tutaj Dunadan pierwszy raz doznał szoku. Było to najwspanialsze miejsce, jakie kiedykolwiek widział. Nie było to miejsce wykonane ze szczerego złota. Wręcz przeciwnie był to prosty pokój wypełniony milionami ksiąg i zwojów. Jego ojciec nie uciekał od podwładnych, aby cieszyć się swym złotem tak jak to inni krasnoludowie mieli w zwyczaju. On uciekał, aby pogrążać się w wiedzy, a także kulturze innych nacji i historii świata, dzięki czemu był tak obeznany i dokonywał bezbłędnych transakcji handlowych i zajmował się politykom. Nie miał on doradców. Wierzono, że to jego wrodzona intuicja pozwala mu na taką samowolę. Okazuje się jednak, że miano, którym go obwoływano Dunkar Mądry było mianem, na które władca ciężko zapracował, co odbiło się wspaniale na jego królestwie. Jednak Dunadan przestał roztrząsać te zbędne szczegóły uniósł głowę i otworzył małe drzwiczki prowadzące na balkon. Był to o tyle niezwykły balkon, że nie był widoczny. Nie można było go zobaczyć póki ktoś nie podszedł do barierki. Dunadan rozejrzał się ku jego zdumieniu znajdował się wysoko nad ziemią, chociaż idąc nie czuł, aby droga się podnosiła. Na polanie przed pałacem 10 tysięcy rosłych krasnoludów stawiało obozy. Widać było, że dotarli tutaj zaledwie pół dnia temu.
Władca podszedł z radosnym sercem do barierki i przemówił a jego głos odbijał się echem po całej dolinie, a słowa, które tu wypowiedział zapadły głęboko w serca wszystkich niezależnie czy był to krasnolud, elf, czy też człowiek. Oto fragment jego mowy ,,Dundeinowie oto nadszedł dzień, w którym władca Gorth-Kasamal powrócił na tron. Ja Dunadan z rodu Dunów syn Dunkara Mądrego przysięgam przed wami otwarcie, że naprawię dzieło moich przodków, tak podle zniszczone przez zdradzieckiego Wojchelma. Przepędzimy stąd pamięć o czarnych dniach i rozpoczniemy II Erę Krasnoludów. Tutaj kończy się tułaczka Dundeinów. Otwórzmy nasze serca na to wspaniałe miejsce i na nowo oszlifujmy podle oszpecony diament. Przysięgam także przed wami, że nie spocznę póki ten, który splugawił to miejsce żyje…”.
Tą przysięgą, z której później wiele dobrego nie wyniknęło zakończył swe przemówienie Dunadan najznakomitszy wojownik i władca krasnoludów, następca słynnego, Dunkara Mądrego.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz